De dijken

Vrijwel al onze Vlaamse rivieren zijn in een harnas van dijken gewurmd. Vanaf de 11e eeuw leverde de mens hier een hardnekkige strijd tegen het water. Elke vierkante centimeter land die op het water kon veroverd worden, werd in cultuur gebracht. Helaas begint men nu pas te beseffen dat het indijken van de rivieren niet alleen welvaart, maar ook problemen heeft veroorzaakt. Door de indijking van de rivieren gingen heel wat mensen in de oude winterbedding wonen (en werden daar het slachtoffer van overstromingen), gingen waardevolle natuurelementen verloren en kwam uiteindelijk ook een eind aan de eens zo bloeiende riviervisserij langs de Schelde doordat zowat alle paaiplaatsen van vissen vernietigd werden.

Ondanks (of juist door) de dijken werden de dorpen en steden langsheen Durme en Schelde regelmatig getroffen door zeer zware overstromingen. De rivieren werden niet alleen opgesloten in een erg krap keurslijf, maar ook het zeeniveau bleef stijgen. Sinds de derde eeuw is de zeespiegel reeds 2 meter gestegen.  Alle voorspellingen en berekeningen wijzen op een nog sterkere stijging van de zeespiegel in de nabije toekomst.

Op de dijken langsheen Durme en Schelde werd een weg aangelegd die fietsers en wandelaars toelaat om met volle teugen te genieten van de natuur in en langs deze rivieren. De vegetatie op de dijkflanken worden onderhouden door een begrazingsbeheer met schapen. De “Durmse Schapenstal” bevindt zich op het einde van de Reekstraat.